- Α. Σκεύας
- Γ. Εξαρχάκος
- Κ. Μπλιούρας
- Μ. Βαφειάδης.
5ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ωτορινολαρυγγολογίας- Χειρουργικής Κεφαλής & Τραχήλου. Νοέμβριος 1989. Αθήνα.
Ανακοινώθηκε και δημοσιεύτηκε η περίληψη στα Πρακτικά του Συνεδρίου.
Kλινική εργασία.
Η ορώδης ωτίτις της παιδικής ηλικίας είναι μιά πολύ συχνή πάθηση, η οποία οφείλεται κυρίως στην υπερτροφία των αδενοειδών εκβλαστήσεων ή και σε κάποιους άλλους παράγοντες, όπως αλλεργική προδιάθεση κ.λ.π.
Η θεραπεία που έχει επικρατήσει είναι η αφαίρεση ή μη των αδενοειδών εκβλαστήσεων, η παρακέντηση της τυμπανικής μεμβράνης και η τοποθέτηση σωληνίσκου αερισμού (tube). Επειδή η τοποθέτηση σωληνίσκου αερισμού εμπεριέχει κάποιους κινδύνους για το μέσο και έσω ούς και με τη σκέψη ότι εφόσον αφαιρεθεί η αιτία που την προκαλεί, περιττεύει η τοποθέτηση αυτού. Σε μιά σειρά 85 περιστατικών, κάναμε αδενοειδεκτομή και παρακέντηση της τυμπανικής μεμβράνης με απορρόφηση του υγρού χωρίς tube. H ακοή ελέγχετο την επόμενη ημέρα και μετά από μία βδομάδα και ένα μήνα.
Η αποκατάσταση της ακοής ήταν πλήρης εκτός από δύο περιστατικά, που είχαν υποτροπή της ωτίτιδας μετά από 3 έως 6 μήνες και στα οποία χρειάστηκε να ξαναεπέμβουμε για την αποθεραπεία της.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι η αδενοτομή και παρακέντηση της τυμπανικής μεμβράνης με αναρρόφηση του υγρού, είναι αρκετά για την θεραπεία της ορώδους ωτίτιδας. Σωληνίσκος αερισμού πρέπει να μπαίνει μόνο όταν υπάρχει υποτροπή, οπότε πρέπει να ερευνώνται και άλλοι παράγοντες που συνεπικουρούν στην ορώδη ωτίτιδα.